Content
Met hun focus op ondersteuning en het verstrekken van middelen (zoals hotlinenummers), kunnen ze in plaats daarvan worden gezien als het geven van levensreddende informatie aan hun lezers om te helpen bij het verbeteren van hun geestelijke gezondheid. Ze sluiten dan meer aan bij de kritische, verdrietige meisjescultuur die je op sociale media aantreft en die besproken wordt in hoofdstuk. In Teen Vogue is het definitiewerk soms heel expliciet, in die zin dat ze niet alleen een klinische diagnose vermelden, maar ook lijsten met symptomen en andere feiten over de betreffende diagnose bieden. Voetnoot 81 Een voorbeeld hiervan, naast het bovenstaande over zelfbeschadiging, is een artikel over popgroep One Direction die een concert afzegt omdat een van hun leden een angstaanval kreeg. Voetnoot 83 Door hun lezers te voorzien van de symptomen van een paniekaanval en door te linken naar een website die is afgestemd op de medische gevestigde orde, hanteert Teen Vogue een soort pedagogische benadering die ervan uitgaat dat de lezer misschien niet precies weet wat een paniekaanval inhoudt, maar er wel baat bij zou kunnen hebben.
Brown heeft met succes het ‘seksgerichte merk van vrouwelijke empowerment’ van de publicatie versterkt en het ‘leuke, onbevreesde vrouwelijke’ ethos tijdens haar 32-jarige ambtstermijn gevestigd. Voetnoot 19 Volgens David Machin en Joanna Thornborrow, die een discoursanalyse uitvoerden van 44 verschillende nationale versies van Cosmopolitan van over de hele wereld koestert het belangrijkste discours van de publicatie de waarden van ‘onafhankelijkheid, macht en plezier’. Voetnoot 20 Machin en Thornborrow kijken naar Cosmopolitans berichtgeving over seks en werk, twee onderwerpen die vaak centraal staan in het tijdschrift. Ze identificeren het tegenstrijdige ethos dat kenmerkend is voor vrouwenbladen in deze berichtgeving, en laten zien hoe Cosmo serieuze informatie presenteert over zowel seks als werk, maar deze vervolgens ondermijnt door een ‘tongue-in-cheek’-toon te gebruiken die het artikel distantieert van zowel echte seks als echte seks. Dezelfde luchtige toon die de tientallen jaren oude Cosmopolitan-stukken over seks en carrière kenmerkt, is terug te vinden in de artikelen over geestelijke gezondheid.
Wanneer Moet Ik Mijn Tiener Antidepressiva Geven?
‘We gaan er doorheen.’ Voetnoot 29 In het begeleidende punt klaagt de auteur over onwetende tienervrienden die zeggen dat ze depressief zijn vanwege een slecht cijfer, iets wat niet hetzelfde is als lijden aan een klinische depressie. Op dezelfde manier luidt item nummer drie in ’12 strijd die alleen meisjes met een depressie zullen begrijpen’: ‘Hoe losjes gebruiken mensen het woord ‘depressief’.’ De auteur legt uit dat er een definitief verschil bestaat tussen depressie en verdriet, en stelt dat ‘depressie chronisch, terwijl verdriet vluchtig is. Dus nee, je bent niet zooo ‘depressief’ dit seizoen van Game of Thrones is voorbij.’ Voetnoot 30 Hier doet de hyperbolische toon (“je bent niet zooo ‘depressief'”) en de verwijzing naar de populaire cultuur ook het werk van door het gebruik van humor de lezer te distantiëren van de potentiële wanhoop van depressie. De latere Cosmo-lijstjes hebben in plaats daarvan de neiging om ronduit een beroep te doen op identificatie in de kop, waardoor een manier van aanspreken wordt onthuld die ervan uitgaat dat de lezer zelf aan deze problemen lijdt, in plaats van om een vriend te vragen. Voorbeelden zijn onder meer ‘16 dingen die alleen meisjes met antidepressiva zullen begrijpen’, ‘14 problemen die alleen meisjes met angst zullen begrijpen’ en ‘12 problemen die alleen meisjes met een depressie zullen begrijpen’. ‘ en ’12 datingproblemen die alleen meisjes met ADHD zullen begrijpen.’ Voetnoot 26 De eerste drie, over antidepressiva, angst en depressie, zijn allemaal geschreven door dezelfde auteur en een paar dagen na elkaar gepubliceerd in mei 2016.
- Dit is veelbetekenend omdat in voorgaande tijdperken geestelijke gezondheid en ziekte gestigmatiseerde onderwerpen waren die niet werden erkend als onderdeel van het dagelijks leven, en vrouwenbladen de neiging hadden zich te concentreren op de positieve en vrolijke, in plaats van op de negatieve aspecten van het leven.
- Terwijl Cosmopolitan de neiging had een script voor postfeministische media te volgen – vol tegenstrijdigheden, waarin serieuze onderwerpen op een ironische manier werden behandeld die elke ernst ondermijnde, bood Teen Vogue een genuanceerd beeld van psychische aandoeningen dat zijn lezers aanzette tot een meer kritische en betrokken houding.
- Dit draagt bij aan een algehele serieuzere toon in Teen Vogue en onderstreept de meer herkenbare en gemakkelijke aanpak van Cosmo.
- Dit gebeurt in 9% van de Teen Vogue-artikelen, wat geen overweldigende hoeveelheid is, maar vergeleken met nul van dergelijke gevallen in Cosmopolitan.
Als we dit vergelijken met Kanai’s blogs, waar problemen op een humoristische manier worden uitgedrukt en erkend, zodat het herkenbaar lijkt en niet ‘te veel’ voor andere bloggers en voor derde partijen die ze zouden kunnen tegenkomen, voert de Cosmopolitan-lijst hier deze herkenbaarheid voornamelijk uit. Voor lezers die deze ervaring zelf meemaken en misschien geruststelling nodig hebben dat het niet zo erg is als het lijkt. Door een verontrustende ervaring (het uitproberen van verschillende medicijnen) in een medisch kader te plaatsen waarin het gewoon business as usual is, verzekert Cosmopolitan de lezer hier dat deze potentieel beangstigende fase van het omgaan met een depressie gebruikelijk en redelijk is. Deze aanpak zou de onaangenaamheid en moeilijkheid van het proces kunnen minimaliseren door enige geruststelling te bieden aan lezers voor wie het bagatelliseren van wat ze doormaken een manier kan zijn om het beter beheersbaar te maken.
Antidepressiva Mogen Niet Het Eerste Aanspreekpunt Zijn
Met hun focus op ondersteuning en het verstrekken van middelen sluiten ze meer aan bij de kritische, verdrietige meisjescultuur die op sociale media te vinden is. In dit hoofdstuk heb ik de verschillen besproken in stijl, toon, verhaal, wijze van aanspreken en soorten pedagogie en ondersteuning rond depressie, angst en algemene geestelijke gezondheid in Cosmopolitan en Teen Vogue. De algemene toename van de berichtgeving in beide media en de vermelding van specifieke diagnoses vanaf 2015 suggereert dat psychische aandoeningen vanaf dat moment als voor de hand liggende aspecten van het hedendaagse leven werden beschouwd. Dit is veelbetekenend omdat in voorgaande tijdperken geestelijke gezondheid en ziekte gestigmatiseerde onderwerpen waren die niet werden erkend als onderdeel van het dagelijks leven, en vrouwenbladen de neiging hadden zich te concentreren op de positieve en vrolijke, in plaats van op de negatieve aspecten van het leven. Als leerzame teksten over hoe te leven zijn vrouwenbladen van belang geweest voor feministische wetenschappers als reproducers van sociale normen en structuren. De opkomst van digitale media heeft de greep van tijdschriften op het populaire vrouwendiscours aanzienlijk verzwakt, wat heeft geleid tot dalende inkomsten doordat adverteerders en lezers overstappen op gratis online platforms.
100% van de Teen Vogue-lijstjes bevatten een introductie in deze geest, vergeleken met slechts 34% van de Cosmo-lijstjes, die vaak meteen in de lijst met herkenbare punten terechtkomen. Een ander opvallend verschil tussen de lay-out van de lijstjes in de twee verkooppunten is het gebruik van GIF’s of humoristische illustraties bij de items op de lijst. Slechts één van de lijstjes van Teen Vogue bevatte GIF’s en komische afbeeldingen, terwijl 50% van de lijstjes van Cosmo hetzelfde deed. Dit draagt bij aan een algehele serieuzere toon in Teen Vogue en onderstreept de meer herkenbare en gemakkelijke aanpak van Cosmo. De aanwezigheid van illustraties als deze in Cosmo draagt bij aan de luchtigere toon van die publicatie en het ontbreken ervan in Teen Vogue draagt in vergelijking bij aan de serieuzere toon ervan. Teen Vogue lijkt hier bezorgd om haar lezers directe informatie te geven over wat de bipolaire II-stoornis inhoudt, inclusief het onderscheiden van andere bipolaire diagnoses, en hen door te verwijzen naar sites met meer medische feiten over het probleem, inclusief behandelingsopties. Cosmo daarentegen maakt zich niet zoveel zorgen over dergelijke details, ervan uitgaande dat de lezer het verschil tussen bipolaire I en II wel of niet kan schelen, of wat depressie en hypomanie met zich meebrengen.
lelo personal moisturizer